Ten na okładce, z napisem JA, brunet, w grubych staromodnych okularach, pisał tę książkę w roku 1972, wspominając lata młodości (z pozycji takiego, co to wszystko ma już za sobą, cha, cha!). Książka traktowała o latach 50. i okazała się niecenzuralną, więc wylądowała na dnie szafy. W roku 2010 przypadkiem wpadła w ręce temu na zdjęciu obok, posiwiałemu, ale uważającemu, że wszystko jeszcze ma przed sobą. Wyposażył on wykopalisko w dopiski współczesne i zaniósł do Wydawnictwa, które nie tylko wydało, ale jeszcze zaproponowało nagranie książkosłuchowiska. Bardzo się cieszę, że mogłem odczytać tekst osobiście, stwarzając przy okazji walor dodatkowy: autentyzm historyczny. Bo choć nie staram się naśladować głosów Kobieli, Cybulskiego, Chyły, Mrożka i innych, znanych, występujących w tekście, to jednak czytam głosem z tamtych lat - głos, w przeciwieństwie do całej reszty, się nie starzeje. Trochę głosowi zazdroszczę. [Jacek Fedorowicz]

Jacek Fedorowicz, jeden z najwybitniejszych polskich satyryków i felietonistów, opowiada o tym, jak kręciło się w Polsce filmy kilkadziesiąt lat temu. Z ciepłym humorem i szczyptą ironii opisuje siermiężne czasy cenzury i kłód rzucanych pod nogi twórcom, których pomysłowość i fantazja pozwalały zachować jako taką niezależność. Zobaczymy kaskaderskie popisy samego Autora, poznamy cyrkowe umiejętności ucha Jana Englerta, Bogumił Kobiela zdradzi, jaka była jego "dniówka", a Stanisław Bareja okaże się przemytnikiem doskonałym. Jak mówi sam Autor, znajdziemy tu zdarzenia, "których żaden szanujący się scenarzysta nie umieści nigdy w żadnym scenariuszu, bo wydają się zbyt mało prawdopodobne".